حماد از حضرت صادق (ع ) نقل کرد که ایشان درباره کسیکه شرابخوارى کند با اینکه خداوند به وسیله پیغمبرش آنرا حرام کرده ، فرمود اگر خواستگارى نماید شایستکى ازدواج را ندارد در گفتار نباید او را تصدیق نمود، وساطت او را درباره کسى نباید پذیرفت و به میتوان در سپردن امانتى به او اطمینان نمود هر کس شرابخوار را امانتى دهنده را خداوند پاداشى نمیدهد و نه جبران امانت از دست رفته او را مینماید.
فررمود من خیال داشتم شخصى را سرمایه اى بدهم تا براى تجارت بطرف یمن برود، رفتم خدمت پدرم حضرت باقر(ع ) گفتم خیال دارم بفلانى سرمایه اى برهم نظر شما چیست ؟ فرمود مگر نمیدانى او شراب میخورد گفتم بعضى از مومنین میگوید، فرمود گفته آنها را تصدیق کن زیرا خداوند میفرماید (یومن بالله و یومن للمومنین ) پیغمبر بخدا ایمان دارد و مومنین را تصدیق مینماید.
پس از آن فرموداگر سرمایه را بدست او دادى از بین برد و نابود کرد خداوند ترابه پاداشى میدهد و نه جبران آنرا میکند، پرسیدم براى چه ؟ فرمود زیرا خداوند میفرماید: (ال توتوا السفهاء اموالکم التى جعل الله لکم قیاما) ((اموالیکه خداوند آنرا مایه زندگیتان قرار داده به نادانان ندهید)) آیا نادان تر از شرابخوار وجود دارد؟
(ان العبد الیزال فى فسحه من ربه مالم بشرب الخمر فاذا شربها خرق الله باله فکان ولده واخوه و سمعه و بصره و یده و رجله ابلیس یسوقه الى کل شر و یصرفه عن کل خیر)
نیده پیرسته (تا شراب نخورده ) در پناه نگهبانى خدا و آمرزش اوست اگر شراب خورد سرش را فاش میکند، او را در پناه خود نگه نمى دارد. در اینصورت فرزند و برادر، گوش و چشم ، دست و پاى چنین کسى شیطان است بهر زشتى بخواهد او را میکشاند و از هر خوبى بازش ‍ مى دارد.